بزرگنمايي:

پیام فارس - به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، روز جمعه متعلق به حضرت حجت (عج) است؛ اگرچه ایشان پدر همه ما هستند و به اذن خدا از کارهایمان باخبرند، اما این روز، روزی است که بیشتر تلنگری برای خود ماست تا حواسمان به امام عصر (عج)، فردی که هم امام است، هم پدر؛ هم دلسوز است و هم رفیق؛ باشد.
به‌مناسبت عید روز جمعه است، بخشی از کتاب «حضرت حجت (عج)» که شامل بیانات حضرت آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت (ره) است را در ادامه می‌خوانید:
آری؛ هر مؤمن مشتاقی با تمام وجود، خواهان ارتباط با امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) است؛ چون ایشان چشمه جوشان زندگی هستند و انسان‌ها بدون ارتباط با ایشان، همانند مردگان و بدن‌های بی‌جان هستند و جای بسی شگفتی است که انسان‌ها می‌خواهند عطش و تشنگی خود را به‌وسیله غیر آب رفع کنند!
حضرت آیت‌الله بهجت (ره) تأکید فراوانی بر لزوم ارتباط با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) داشت و خود، تمام اعمال خویش را با رضای حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) تطبیق می‌داد و تمام حرکات، سکنات و برنامه‌های روزانه‌اش در جهت جلب رضای ایشان بود.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
ارتباط با حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف)؛ یعنی تقرب جستن به حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) به‌واسطه اعمالی که مورد رضا و موجب سرور ایشان است. در مورد نحوه ایجاد ارتباط و تقویت آن با حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف)، سؤالات زیادی از آیت‌الله بهجت (ره) پرسیده می‌شد و ایشان در این مورد توصیه‌هایی را می‌فرمودند که انجام آن عموم بیان میسر بود و ایشان عملی را مورد تأکید و ترغیب قرار می‌دادند که بیشتر موجب تقرب به حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) باشد و خودِ اهل بیت (علیهم‌السلام) و حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) نیز بیشتر بر آنها تأکید کرده باشند.
از خصوصیات بارز حضرت آیت‌الله بهجت (ره) این بود که در جمیع کلیات و جزئیات ملازم واقعی و عملی ثقلین بودند؛ به‌طوری‌که پاسخ ایشان در هر مسأله‌ای منطبق با آیات و روایات اهل بیت (علیهم‌السلام) بود. برای مثال، ایشان در مسأله ارتباط با حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف)، بر این عبارت شریف که از امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) صادر شده است، زیاد تأکید می‌کردند:
«أُکثِروا الدُّعاءَ بِتَعجیلِ الفَرَجِ فَإِنَّ ذلِکَ فَرَجُکُم/ برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج و گشایش شما در آن است.»
شاید همه این جمله را شنیده و به اعتنا از کنار آن گذشته باشند، اما ایشان با توجه به این فرمایشات، آن را محور عملی رفتار خود قرار می‌دادند و با تمام وجود به آن عمل می‌کردند؛ برای همین است که ایشان مراتب ترقّی را خیلی زود طی کردند. برای رسیدن به خدا و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف)، هیچ راهی نزدیک‌تر از راهی نیست که خودِ اهل بیت (علیهم‌السلام) ترسیم کرده‌اند؛ هرچند به ظاهر ساده پنداشته شود.
آیت‌الله بهجت گاهی کارهای بسیار ساده‌ای انجام می‌دادند که علت آن معلوم نبود، اما بعدها در گوشه‌ای از کتب فقهی و روایی دلیلی بر استحباب آن کار پیدا می‌شد. ایشان در تک‌تک اعمال، انطباق با اراده و رضای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) را ملاک قرار می‌داد. این در حالی است که برخی از افراد، وصول به این مقامات را با ریاضت‌های خاص و سخت جست‌وجو می‌کنند. 
تقویت این پیوند، بر اساس آیات و روایات، دارای دو جنبه اعتقادی و عملی است.
الف: بُعد اعتقادی
حضرت آیت‌الله بهجت (ره) همواره تأکید داشت که اولین قدم برای ارتباط با امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف)، تحصیل معرفت نسبت به ایشان و تقویت لحظه‌به‌لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش (علیه‌السلام) را بشناسد. البته معرفت امام (علیه‌السلام)، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اولیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند و درجات بالاتر آن، اکسیری است که لقمان را زیبنده صفت حکمت می‌سازد؛ بلکه سلمان را برتر از لقمان می‌کند؛ آن هم لقمانی که خلافت الهی بر او عرضه شد.
خدای متعال درخواست هدایت یافتن به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) را با گفتن عبارت «إِهدِنا الصِّراطَ المُستَقیم» روزانه 10 بار بر بندگان واجب کرده است. صراط معرفت امام (علیه‌السلام)، تنها راهی است که انسان را به معرفت و عبودیت خدا عزوجل می‌رساند.
1- مراتب معرفت
چنانکه گذشت، معرفت به امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) دارای مراتب متعددی است. در این بخش، به‌طور مختصر اشاره‌ای به این مراتب می‌شود.
یقین به عنایات امام (عج)
از جمله مراتب معرفت به امام (علیه‌السلام) این است که فرد یقین داشته باشد در زمان غیبت، عنایات و افاضات حضرت صاحب‌الزمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) دائماً شامل حال انسان‌ها می‌شود؛ همچون خورشید پشت ابر که اهل زمین را بهره‌مند می‌کند. مرتبه پایین این افاضات برای هر انسانی این است که اگر زمین یک روز بدون امامی از اهل بیت (علیهم‌السلام) بماند، اهلش را در خود فرومی‌برد، اما مراتب بالاتر آن، اختصاص به اهل ایمان دارد و تشرفات متعددی که در طول تاریخ غیبت نقل شده، گواه آن است.
آیت‌الله بهجت (ره) تأکید فراوان داشت که با وجود محدودیت‌های ایام غیبت و عدم بروز ظاهری و عمومی در جامعه، عنایات آن حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) به آنچه بیان شد، محدود نمی‌شود و حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) در هر ساعت از شبانه‌روز مشکلات مؤمنان را در سراسر عالَم رسیدگی و حوایج آنها را برطرف و استغاثه‌کنندگان دستگیری می‌کنند.
معظمٌ‌له همواره این نعمت‌ها را یادآوری و اهل ایمان را استفاده از آن ترغیب می‌کردند. ایشان می‌فرمودند: «چقدر حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) به کسانی که اسمشان را می‌برند و صدایشان می‌کنند و از ایشان استغاثه می‌کنند، مهربان هستند. از پدر و مادر هم به آنها مهربان‌تر هستند!»
ایشان همچنین می‌فرمودند: «آیا حضرت صاحب (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) که از دست دشمنان در پشت پرده غیبت هستند، از دوستانشان هم غافل هستند که هرچه بر سرشان آمد، آمد؟ ... خدا می‌داند که آن حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) تابه‌حال چه کرده‌اند و چه می‌کنند!»
علاوه بر آن، ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می‌فرمودند: «بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی، یک حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هرچه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌‌داند در کوچه‌ای، جایی رد می‌شده و فقط به‌نحو گذرا حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) از کنارش رد شده‌اند. این نورانیت و حال خوش به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»
سپس فرمودند: «آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!»
آنچه گفته شد، حداقل مراتب عنایت ایشان به محبانی است که هنوز اهلیت لقاء را در خود ایجاد نکرده‌اند، اما صالحانی که به تهذیب و اصلاح نفس همت گمارده‌اند‌ و عاشقانه مترصد لقاء آن عزیز غایب هستند، به عنایاتی به‌مراتب بالاتر و جلی‌تر همچون زیارت ایشان در رِؤیای صادقه یا تشرف به محضر مبارک ایشان در بیداری مستفیض می‌شوند.
حاضر و ناظر دیدن امام (عج)
مراتب اعتقاد و معرفت به امام (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) که تا اینجا ذکر شد، گام‌های نخستی است که بدون طی کردن آن، رسیدن به کمالات بالاتر ممکن نیست، اما باید دانست که گام‌های معرفت به امام (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) بسیار فراتر از آن چیزی است که ذکر شد. 
گام بعدی این است که انسان به حاضر و ناظر بودن امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) یقین داشته باشد. یکی از اساسی‌ترین و بارزترین ویژگی‌های آیت‌الله بهجت (ره) _که ریشه سایر صفات و ملکات و رفتارهای ایشان بود_ این بود که در همه‌ حالات و لحظات، امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) را حاضر و ناظر می‌دید و فعل و ترک خود را با رضای ایشان تنظیم می‌کرد.
ایشان نه تنها خود را در محضر حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) می‌دیدند؛ بلکه واقعاً در محضر ایشان بود و البته کسی که از سنین کودکی و قبل از بلوغ، خود را در محضر حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) دیده و معصیت را با اختیار ترک کرده، شایسته است که در محضر حضرت (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) بودن برای او از مرتبه علم حصولی به مرتبه علم حضوری رسیده باشد.
بدیهی است؛ کسی که خود را در محضر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) ببیند، نمی‌تواند برخلاف رضای ایشان عمل کند و دگیر نیاز به هیچ وعظ و نصیحتی ندارد و این احساس حضور، بالاترین واعظ و هادیِ اوست. از این رو، مهم‌ترین مراقبه نفسانی که مؤمن باید انجام دهد، همین است که این احساس حضور را دائماً به خود یادآوری کند تا آنجا که ملکه او شود؛ یعنی از یک اعتقاد محض فراتر رود و تبدیل به یک صفت راسخ در تمام شئون نفس شود.
هنگامی که بنده به این مرتبه از عبودیت رسید، سزاوارتر است که مولایش از او دستگیری کند و حجاب‌ها را از جلوی چشمانش بردارد و او را در جایگاه صدق در جوار خود قرار دهد. بنابراین بر تمام مؤمنان لازم است که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) و اهل بیت (علیهم‌السلام) را که چشم بینای خدا و گوش شنوای او هستند، حاضر و ناظر بر اعمال خود ببینند؛ چنانکه در روایت زیر به شیعیان دستور داده شده است: «لَئِن تَرَونَ أَنَّهُ لَیسَ لَنا مَعَکُم أَعینٌ ناظِرَهٌ أَو أَسماعٌ سامِعَهٌ لَبِئسَ ما رَأَیتُم وَاللهِ لا یَخفَی عَلَینا شَیءٌ مِن أَعمالِکُم فَاحضُرونا جَملاً وَ عَوِّدوا أَنفُسَکُم الخَیرَ وَ کونوا مِن أَهلِهِ تُعرَفونَ بِهِ فَإِنِّی بِهذا آمُرُ وُلدِی وَ شِیعَتِی/ اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ‌چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم.»
انتهای پیام/ 118