بزرگنمايي:

پیام فارس - گروه استان‌های دفاع‌پرس- «زهرا قدسی» فارغ التحصیل جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان؛ امام حسن مجتبی (ع) بنابر قول مشهور در 15 ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه متولد شد. بنابر امر خداوند ایشان را حسن نام نهادند. ایشان اولین و بزرگترین نوه پیامبر (ص) نزدیک به 7 سال را در زمان حیات پیامبر اکرم (ص) زندگی کردند.
پیامبر (ص) در شأن امام حسن (ع) فرمودند: «خداوندا، من دوستش دارم، تو نیز او را دوست بدار.» «حسن و حسین امامند، چه قیام کنند و چه نکنند.» و در سخن دیگری فرمودند: «حسن و حسین، سرور جوانان بهشتند» که این حدیث در منابع متعدد شیعه و اهل سنت نقل شده است.
جایگاه رفیع آن حضرت در نزد خدا و پیامبر اکرم (ص)
امام حسن (ع) در وقایع مهم در زمان پیامبر اکرم (ص) حضور داشتند، که همگی نشان از جایگاه رفیع آن حضرت در نزد خدا و پیامبر اکرم (ص) دارد:
1. در جریان مباهله پیامبر (ص) با مسیحیان نجران، به همراه امام حسین (ع) به‌عنوان «ابنائنا» مورد خطاب قرآن کریم قرار گرفتند.
2. به‌عنوان مصداق «اهل‌بیت» در جریان نزول آیه تطهیر معرفی شدند.
3. در جریان نزول سوره انسان در شأن اهل‌بیت علیهم‌السلام، نیز از مصادیق اهل‌بیت بودند.
امام حسن (ع) در جریان غصب فدک نیز جزو شاهدانی بود که بر مالکیتِ مِلک فدک بر حضرت زهرا (س) شهادت دادند؛ و در حدیث کساء نیز از پنج تن آل عبا شمرده می‌شوند. ایشان در دوران حیات پدر بزرگوارش امام علی (ع) همواره همراه و هماهنگ با پدر بود. همچنین ایشان در جنگ جمل و صفین یار و یاور پدر بزرگوارشان حضرت علی (ع) بودند و در مراحل مختلف جنگ ایشان را یاری می‌کردند.
چرا به امام حسن مجتبی (ع) لقب کریم اهل‌بیت داده شده است؟
کریم به معنای بزرگوار و پر بخشش است، همه اهل‌بیت کریم، بزرگوار و بخشنده بوده‌اند ولی در بین اهل‌بیت کسی که بیشتر از همه این خصوصیت را متبلور کرده امام حسن‌مجتبی (ع) است، به این جهت ایشان را کریم اهل‌بیت نامیده‌اند. قیروانی نقل می‌کند که: «کان الحسن (ع) جوادا کریما لا یرد سائلا و لا یقطع نائلا…» امام حسن (ع) بخشنده و با کرامت بود و هیچ سائلی را رد نمی‌کرد و امیدواری را ناامید نمی‌گردانید.
امام حسن مجتبی (ع) سوار بر مرکب می‌رفت که با مردی از اهل شام مواجه شد. مرد تا حضرت را شناخت. شروع به لعن و نفرین کرد. امام، سخنان زشت و دشنام‌های ناروای او را تحمل کرد تا اینکه مرد شامی، عقده دلش را خالی کرد و آرام شد.
امام با لبخند و به آرامی فرمود: «ای مرد! گمان می‌کنم در این شهر غریب باشی و شاید هم مرا به اشتباه گرفته‌ای؟ حالا اگر از ما رضایت بطلبی، از تو راضی می‌شویم و اگر چیزی از ما بخواهی، به تو می‌بخشیم. اگر راه گم کرده‌ای، راهنمایی‌ات می‌کنیم. اگر گرسنه‌ای، تو را سیر می‌کنیم. اگر لباس نداری، تو را می‌پوشانیم. اگر نیازمندی، تو را غنی می‌کنیم. اگر از جایی رانده شده یا فراری هستی، تو را پناه می‌دهیم. اگر خواسته‌ای داری، بر می‌آوریم. اگر توشه سفرت را پیش ما آوری و مهمان ما باشی برای تو بهتر است و تا هنگام رفتن از توپذیرایی می‌کنیم. چون که خانه ما وسیع و امکانات مهمان‌نوازی‌مان فراهم است.
وقتی مرد با این برخورد کریمانه حضرت مواجه شد و سخنان شیوا و دلنشین آن بزرگوار را شنید، پیش از آنکه سخنی بگوید، اشک از گونه‌هایش لغزید و گفت: «شهادت می‌دهم که تو خلیفه خداوند بر روی زمین هستی. خداوند داناتر است که رسالتش را در کدام خانواده قرار دهد: الله اعلم حیث یجعل رسالته؛ تا این لحظه شما و پدرتان منفورترین خلق خدا نزد من بودید و اکنون شما را محبوب‌ترین فرد روی زمین می‌دانم.» بعد از آن، همراه امام حسن (ع) راهی خانه آن حضرت شد و تا روزی که در مدینه بود. در مهمان‌سرای حضرت پذیرایی می‌شد و از دوستان و ارادت‌مندان خاص اهل‌بیت علیهم‌السلام گشت.
انتهای پیام/
مطالب مرتبط 2 هزار حامی در ماه رمضان جذب می‌شود توزیع 16 هزار بسته معیشتی توسط بسیج سازندگی بوشهر