بزرگنمايي:

پیام فارس - هم میهن / «نمک بر زخم مردم» عنوان یادداشت روز در روزنامه به قلم است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سیاست‌ورزی در ایران نه‌تنها گامی به پیش نمی‌رود؛ بلکه هر روز نه یک گام که چند گام به پس می‌رود. برخی از سیاسیون در عالم دیگری سیر و زندگی می‌کنند و نه‌تنها دردهای جامعه و مردم را التیام نمی‌دهند و مرهمی بر زخم آنها نمی‌گذارند، بلکه تا آنجا که بتوانند آگاهانه یا ناآگاهانه بر آنها نمک می‌پاشند.
مسئله این است که اغلب جوامع جهان با مشکلات ریز و درشت و کوتاه‌مدت یا بلند‌مدتی مواجه هستند. مردم هم کمابیش سعی می‌کنند با آنها کنار بیایند یا با تغییر مدیران درصدد حل آنها بر می‌آیند. جامعه ما نیز مستثنا از این قاعده نیست.

در خصوص تغییر مدیران، دست مردم چندان باز نیست؛ چون فیلتر‌های گوناگونی وجود دارد که خروجی از این فیلترها منجر به وجود نامزدهایی می‌شود که لزوماً مورد تایید اکثریت نیستند و انتخاب آنها رضایت خاطر کافی ایجاد نمی‌کند. بنابراین، مجبورند بسوزند و بسازند به امید اینکه شرایط بهبود یابد. این وضع در ذهن و روان و ضمیر مردم می‌ماند تا روزی نشان داده شود.
ولی ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود. آنچه که بدتر است، زبان تلخ و بی‌احساسی است که برخی از مسئولین از گذشته داشته‌اند و هنگام طرح مشکلات، به‌جای همدردی با مردم دنبال بیرون کشیدن گلیم خویش از آب هستند و در پی نمره دادن به خود و همکارانی هستند که با خود به محل کار آورده‌اند.
یا دنبال انداختن تقصیر و مشکلات به دوش دیگران و قبلی‌ها و بیگانگان هستند. رفتاری که در دولت گذشته به‌شدت رایج بود و می‌کوشیدند ناتوانی‌های خود در انجام وعده‌ها را مثل کودکان بهانه‌گیر بر دوش دولت قبلی بیندازند.
با آمدن آقای پزشکیان این امید به‌وجود آمد که دیگر شاهد این رفتار و گفتار نباشیم. وی حتی تا جایی پیش رفت که از مردم بابت کمبودها و مشکلات برق عذرخواهی کرد؛ درحالی‌که همه می‌دانند که مشکلات برق چیزی نبود که در این دولت چند ماهه به‌وجود آمده باشد، این زخم چندساله است که بارها گفته شده بود و با دستاوردسازی سعی کردند لاپوشانی کنند و حالا این زخم ناسور سرباز کرده است.
ولی پزشکیان از مردم عذرخواهی کرد و حاضر نشد چون گذشتگان تقصیر قبلی‌ها بیندازد. به چند دلیل؛ اول اینکه، مسئولیت و حاکمیت پیوسته است و نمی‌توان خود را از گذشته جدا کرد.
همانطور که ایفای همه تعهدات دولت‌های قبلی بر دوش بعدی‌ها بار است و نمی‌توان از آن شانه خالی کرد، لذا تقصیر قبلی‌ها انداختن مشکلی را از مسئولین فعلی حل نمی‌کند. دوم اینکه، مسئولیت و حاکمیت پیوسته است و نمی‌توان خود را از گذشته جدا کرد. 
همانطور که ایفای همه تعهدات دولت‌های قبلی بر دوش بعدی‌ها بار است و نمی‌توان از آن شانه خالی کرد لذا تقصیر قبلی‌ها انداختن مشکلی را از مسئولین فعلی حل نمی‌کند. دلیل دوم مهمتر است. مردم دنبال مقصریابی نیستند. مردم می‌خواهند مسئله آنان حل شود. اگر هم مسئولین بحق یا به‌ناحق و یا به هر علتی قادر به حل آن نیستند، حداقل با مردم همدردی کنند و به آنان احترام بگذارند؛ نه اینکه کارنامه خود را جلو بکشند و دنبال تبرئه خودشان و محکوم کردن دیگران بیفتند.
گرچه عذرخواهی آقای رئیس‌جمهور مسئله برق را حل نکرد؛ ولی دو نتیجه داشت. یکی اینکه مردم احساس کردند که فردی مسئول جلوی آنهاست. دیگر اینکه این رفتار نشان می‌دهد که مقام مسئول مسئله را درک کرده‌ و آماده کوشش برای حل آن هم هست.
اما در مقابل می‌بینیم که شهردار تهران در وضعیت کنونی هوا که در گذشته کمتر سابقه داشته است، دنبال نمره دادن به خود است و درباره عملکرد خود نمره می‌دهد و می‌گوید که: «ما به خودمان در حوزه مقابله با آلودگی هوا و اجرای قانون هوای پاک نمره خوبی می‌دهیم.»
این گفتار جز پاشیدن نمک بر زخم‌های جامعه که ناشی از آلودگی هواست، هیچ نتیجه دیگری ندارد. اتفاقاً نتیجه آن از حیث گوینده نیز معکوس است و مردم را نسبت به گوینده و نهاد شهرداری عصبانی‌تر و بدبین‌تر می‌کند.
مردم همه نهادهای حکومتی و عمومی را کمابیش یکدست می‌بینند؛ ولی مدیران آن هرکدام می‌کوشند که دیگری را مقصر جلوه دهند و خود را تبرئه کنند و این کار از نظر مردم سه خطا و سه گناه محسوب می‌شود. اول، اثبات ناکارآمدی و دوم، نپذیرفتن مسئولیت و سوم، بی‌توجهی به احساس عمومی.
حالا چگونه برخی مسئولین اصولگرا به‌ویژه تندروها متوجه تبعات این نمک‌پاشی روی زخم مردم نیستند؟ این را باید از خودشان جویا شد.