بزرگنمايي:

پیام فارس - به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، مرحوم حضرت آیت الله صافی گلپایگانی در سلسله نوشتارهایی به نقش محدثان و فقهاء در نجات مردم در عصر غیبت کبری به مناسبت 27 ماه رمضان سالروز رحلت علامه مجلسی پرداخته است.
متن این نوشتار بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«پس از عصر ائمّه (علیهم السلام) همواره حاملان حدیث بودند که می توانستند سره را از ناسره، و بدعت را از سنّت تشخیص دهند، و مردم را از گمراهی هایی که در نتیجه غور در فلسفه، و گرایش به عرفان مصطلح، و مکتب های الحادی مطرح می گردید نجات دهند، و بالأخره تا این اواخر، یعنی عصر صفویّه – که در آن رسمیت تشیّع تجدید گردید – اعلان می شد به واسطه عوامل خاصّی که بعد از سلطنت شاه طهماسب اوّل پیش آمد، رفته رفته گرایش به فلسفه، و افکار صوفیانه و مشارب غیر شرعی قوّت گرفت، تا حدی که در اصفهان، خانقاه ها برپا شده، و مثل عالم جلیل القدر آقاحسین خوانساری را به جای القاب اسلامی، به عقل حادی عشر می خواندند، و نهایت ظهور علوم اهل بیت (علیهم السلام) آن بود که محقّق داماد در قالب اصطلاحات فلسفی مطرح می کرد، و خلاصه، زبان اهل بیت (علیهم السلام)، و احادیث آنها، در غربت افتاده بود.
به إذن الله تعالی شخصیتی مثل علامه مجلسی (رحمه الله) ظاهر شد، و حدیث را دوباره چنان احیا و مطرح کرد که احادیث اهل بیت (علیهم السلام) را نه فقط در مدارس و در معرض توجّه و دقّت علما قرار داد، بلکه شاید خانه ای در بلاد ایران نماند که از خواندن کتاب بهره نداشته باشد، مگر آنکه احادیث اهل بیت (علیهم السلام) به صورتی و زیر عنوانی، در آن وارد شد.
خانقاه های اصفهان، همه تعطیل شد و افکار صوفیانه از میان رفت و زبان حدیث و استدلال به ظواهر قرآن و احادیث و زبان ائمّه معصومین (علیهم السلام)، زبان علما و حوزه ها شد.
بدون شکّ، باید گفت: ظهور علامه مجلسی در آن عصر، موجب بازگشت تشیّع به عصر ائمّه (علیهم السلام) و اصحاب آنها، امثال زراره بن اعین ها، و محمّد بن مسلم ها، و صاحبان اصول گردید.
نمی خواهم بگویم عصر قبل از آن، همانند عصر ائمّه (علیهم السلام) نبود، ولی این را هم نمی توانم بگویم که همانند عصر آنان بود، زیرا اصطلاحات و الفاظ اسلامی کم و بیش عوض شده بود و بحث درس و تألیف و تصنیف چنان که باید، بر محور کتاب و سنّت و احادیث اهل بیت (علیهم السلام) دور نمی زد.
هر طور بود و هر گونه بود، به ظاهر اگر مجلسی (رحمه الله) ظهور نکرده بود، و وضع حوزه ها به آن گونه که داشت، جلو می رفت، شریعت ارسطویی و اسلام ابن سینایی و صدرایی و ابن عربی پابرجا می شد، و خدا می داند که باب تأویل و توجیه آیات و احادیث، و حمل آنها با تکلّف بر بیانی خاصّ تا کجا گسترده می گشت!
این علامه مجلسی بود که حوزه ها را به معارف اصیل دین، و تشیّع بازگرداند، و قرآن و سنّت را مافوق همه مکتب ها قرار داد.
شکر الله سعیه وجزاه الله عن هذا الدّین والکتاب والسنّه خیر جزاء المحسنین.»
گفتنی است، این نوشتاری از مرحوم حضرت آیت الله صافی گلپایگانی قدس سره حدیث اول از فصل اول کتاب حدیث خوبان منتشر شده است.