بزرگنمايي:

پیام فارس - : رساندن یا نرساندن؟ این سؤالی است که هر رسانه‌ای قبل از تیتر زدن درباره یک تحول حیاتی از خود می‌پرسد و پاسخ به آن تعیین می‌کند که «مخاطب باید تا چه اندازه به واقعیت ماجرا نزدیک شود».
خط پنهانی که همه آنها به‌طور مشترک دنبال می‌کنند، این است که «به ماجرا پروبال ندهید تا جلوی ضربه بزرگ‌تر گرفته شود» از تعارف که بگذریم، کار رسانه همین است: اینکه با توجه به خط مشی‌ای که برگزیده، مخاطبش را به منشأ حقیقت ماجرا برساند یا نرساند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
تا این لحظه، رصد بازتاب حمله دیشب رژیم صهیونیستی به سایت‌های نظامی ایران در رسانه‌های خارجی، برای آنها که اهل فن باشند، یک نکته را محرز کرده است: اینکه این رسانه‌ها تا حد زیادی تلاش می‌کنند بی‌آنکه وارد جزئیات رویداد شوند، فقط روایت‌گر ادعا‌ها و اظهارات طرفین باشند.
در گزارش‌های کلی بنگاه‌های خبری چون «رویترز»، «بی‌بی‌سی» یا «سی‌ان‌ان»، بازنشر شایعاتی مبنی بر اینکه صهیونیست‌ها با صد‌ها فروند جنگنده وارد حریم ایران شدند یا 20 نقطه را زده‌اند به حداقل رسیده و اگر هم خبری در این زمینه مخابره شود، در حد یک نقل‌قول از ارتش رژیم است که بلافاصله با نقل‌قولی از سوی منابع رسمی ایران خنثی می‌شود.
گویا خط پنهانی که همه آنها به‌طور مشترک دنبال می‌کنند، این است که «به ماجرا پروبال ندهید تا جلوی ضربه بزرگ‌تر گرفته شود».
در این شیوه روایت‌گری، «بزرگ‌نمایی» کل ماجرا به نقل‌قول‌های رژیم محدود است، اما رسانه خود را از «بزرگ کردن ماجرا» دور نگه می‌دارد- امری که به‌ندرت در نگاه بنگاه‌های خبری خارجی نسبت به ایران سراغ داریم.
پس این رسانه‌ها روی چه چیزی مانور می‌دهند؟
1. تأکید مقام‌های غربی به‌ویژه آمریکا درباره اینکه «ایران نباید پاسخ بدهد تا چرخه جنگ بتواند بدون تشدید تنش متوقف شود».
2. حجم حملات اصلاً در حد و اندازه‌ای نیست که ایران بخواهد جواب دهد.
خلاصه کلام، رسانه‌های آن سوی آب با جملات بازی می‌کنند و حرف را می‌پیچانند؛ اما درنهایت، بزرگ‌نمایی روایت اسرائیل از گستردگی و کارآمدی حمله به ایران را زیر سؤال می‌برند و خواسته یا ناخواسته به روایت تهران اصالت می‌بخشند.
در این شیوه روایت‌گری، «بزرگ‌نمایی» کل ماجرا به نقل‌قول‌های رژیم محدود است، اما رسانه خود را از «بزرگ کردن ماجرا» دور نگه می‌دارد- امری که به‌ندرت در نگاه بنگاه‌های خبری خارجی نسبت به ایران سراغ داریم اوج این رویکرد را در گزارش « واشنگتن‌پست » می‌توان دید که ازقضا از سوی رسانه صهیونیستی «تایمز اسرائیل» هم بازتاب داده شد.
در این گزارش می‌خوانیم: اسرائیل حملاتش را طوری تدارک دید که تلفات را به حداقل برساند و اثرگذاری را در حدی (پایین) نگه دارد که تهران بتواند آسیب جدی را نادیده بگیرد تا به‌این‌ترتیب کار به تشدید تنش نکشد.
بعد هم بلافاصله به اظهارات طرف ایرانی استناد می‌شود مبنی بر اینکه «آسیب محدود است» و پدافند هوایی اکثر حملات را دفع کرده است.
اگر این جمله‌بندی تأکیدی بر «نمایشی بودن اقدام رژیم» برای تطمیع افکار عمومی شهرک‌نشین‌های صهیونیست نیست، پس آن را چگونه باید توجیه کرد؟
البته، آنها در این مقوله هم رندانه عمل و با جمله «اسرائیل فقط می‌خواست قدرت توازن عملیاتی خود را به رخ بکشد»، این طور القا می‌کنند که نمایش محدود رژیم صهیونیستی از سر خیرخواهی و برای ممانعت از تشدید تنش است!
در این میان، اصرار مقام‌های غربی مبنی بر اینکه «ایران پاسخ ندهد تا این دور از تنش را تمام‌شده حساب کنیم» هم حکایت جالبی است.
اینها همان رسانه‌هایی هستند که قبل از عملیاتی شدن تعرض اسرائیل به ایران، به نقل از منابع ناشناس می‌نوشتند: اگر اسرائیل حمله خود را به چند پایگاه نظامی و انبار‌های ذخیره موشک و پهپاد محدود کند، ایران ممکن است واکنش نشان ندهد و این دور (از تنش) را تمام‌شده حساب کند.
اما آیا واقعاً پرونده این دور از تنش با حملات پینگ‌پنگی ایران و اسرائیل بسته شده است؟
در واکنش به آنچه بامداد امروز رخ داد، سخنگوی دستگاه دیپلماسی ایران می‌گوید: «همان‌طور که بار‌ها توسط مراجع صلاحیت‌دار جمهوری اسلامی ایران تأکید شده است، جمهوری اسلامی ایران با ابتنای بر حق ذاتی دفاع مشروع، که در ماده 51 منشور ملل متحد نیز منعکس شده است، خود را محق و موظف به دفاع در برابر اعمال تجاوزکارانه خارجی می‌داند.»
رسانه‌های آن‌سو هم روی جمله خبرگزاری «تسنیم» مبنی بر اینکه ایران به چنین اقدامی پاسخ متناسب خواهد داد، مانور می‌دهند.
اما واکنش بعدی ایران هرچه که باشد، از خط خبری رسانه‌های خارجی دو موضوع را به‌راحتی می‌فهمیم:
*آن‌ها دعا می‌کنند که ایران جواب ندهد.
*آن‌ها اعتراف می‌کنند که حمله اسرائیل خسارت گسترده‌ای نداشته است.
انتهای پیام/
مریم خرمائی