بزرگنمايي:

پیام فارس - روزنامه جوان / «حرف تازه از تصادفات چه دارید؟!» عنوان یادداشت روز در روزنامه جوان به قلم غلامرضا صادقیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
هر تصادفی خطای انسانی است. خطای انسانی فقط از سر تعمد در قانون‌شکنی نیست که با جریمه بیشتر جلوگیری شود. اینکه گفته می‌شود 55 درصد تصادفات خطای انسانی است، خودش یک خطا در فهمیدن واقعیت ماجرای تصادف‌هاست. اگر درصدی از سهم تصادف را به جاده و خودرو بدهیم، آن‌هم اولاً خطای خودروساز و جاده‌ساز است که انسانی است و ثانیاً در همان مناطق پرخطر جاده‌ها نیز بسیاری با دقت بیشتر به سلامت عبور می‌کنند و چه‌بسا کسی سال‌ها با یک پیکان بدون تصادف باشد و دیگری در نخستین باری که یک خودروی گران‌قیمت شاسی‌بلند را سوار می‌شود تصادف منجر به فوت کند. پس تصادفات حتی آنهایی که به جاده و خودرو و پلیس و بلایای طبیعی نسبت می‌دهیم، بهره‌ای از خطای راننده را در خود پنهان دارد. علاوه‌بر جاده‌ها که نقاط حادثه‌خیز دارد (خطای وزارت راه) و خودرو‌ها که مشکل فنی دارند یا خودرو بدنه ضعیف و آسیب‌پذیر نسبت به تصادفات دارد (خطا و کم‌کاری یا سهل‌انگاری خودروساز) و رانندگان که حتی خواب‌رفتن‌شان همیشه به دلیل تعمد در رانندگی بدون استراحت و خواب‌آلودگی نیست بلکه گاهی به دلایلی مثل گرم‌شدن تدریجی خودرو به خواب می‌روند، پلیس نیز خطا دارد. پلیس در جاده‌ها اغلب در کمین می‌نشیند و کمتر در نقاطی است که به راهنمایی راننده منجر شود. استقرار پلیس در انتهای سراشیبی‌ها که ناخواسته سرعت خودرو زیاد می‌شود یا در پیچ‌های خطرناک یعنی نشستن به امید خطای راننده تا پس از آن خودرو متوقف و جریمه شود، با آنکه تضمینی نیست که راننده از این خطا جان سالم به‌در ببرد!
در ایران جزو مردمانی هستیم که ناگهان «ماشین‌سوار» شدیم! یعنی یک نسل از مردم مناطقی که هر سال حتی یک ماشین عبوری را هم از نزدیک نمی‌دیدند، به‌یک‌باره و با تغییر روزگار هر کدام‌شان صاحب ماشین شدند و این خیلی سریع اتفاق افتاد. در کشور‌هایی که مخترع خودرو بودند، ماشین‌سواری مردم در چند نسل و با فرهنگ‌سازی و فرهنگ‌پذیری تدریجی رخ داد. چند سال 
بازار
پیش یکی از نمایندگان مجلس پیشنهاد داد که سقف سرعت مجاز در بزرگراه‌ها افزایش پیدا کند، چون خودرو‌ها با کیفیت شده است! همین‌قدر موهن! معلوم بود، چون خودش خودرو با کیفیت سوار می‌شود و می‌خواهد زیاد به شهرستان اخذ رأی سر بزند، برای مردم و جاده‌ها نقشه کشیده است. با آنکه روال معمول در دنیا و کشور‌هایی که خودرو‌های باکیفیت دارند، برعکس است و دنبال کاهش سقف مجاز هستند. سرعت در جاده‌ها هیچ منطقی ندارد، نه می‌توان با آن کمبود وقت یا تعجیل مردم را توجیه کرد و نه هیچ استاندارد یا نیاز بشری دیگر را.
سال‌ها پیش نیز یکی از مسئولان در جلسه‌ای تعریف می‌کرد که در جاده با سرعت غیرمجاز می‌رانده است که یک افسر پلیس او را متوقف و جریمه می‌کند. بعد به مسیر ادامه می‌دهد، اما بازهم با سرعت بالا و دوباره آن افسر خودش را به او می‌رساند و جریمه مجدد می‌کند! این آقای مسئول با افتخار از روش خود در تماس با فرماندهی پلیس سخن می‌گفت که منجر به تبعید آن افسر پلیس شده است تا درسی شود برای پلیس راهور در جاده‌ها تا به قول آن مسئول بدانند با چه کسی طرف هستند!
یک خاطره هم از خودم دارم! یک‌بار در پیچ معروف 180 درجه‌ای ابتدای جاده چالوس به‌خاطر سبقت‌غیرمجاز متوقف شدم. مطابق قانون از ماشین خارج نشدم، چون این مأمور پلیس است که باید به کنار خودرو بیاید نه برعکس. عادت نهادینه آن است که مردم پس از توقف به سمت خودروی پلیس می‌دوند و شروع به التماس و عذرخواهی می‌کنند. من در خودرو ماندم. 
سرباز وظیفه عرض خطرناک جاده را طی کرد و گفت جناب سروان میگه بیا! گفتم اگر کاری دارند، تشریف بیاورند، چون اگر من هنگام عبور از عرض جاده به دیار باقی شتافتم چه کسی پاسخگو است؟! سرباز رفت و برگه جریمه که بالاترین سقف آن زمان را داشت آورد و به دستم داد. چهار بار عبور یک سرباز از عرض جاده و نشستن سروان در خودروی روشن پلیس مقابل کولر. این سه داستان نشان می‌دهد که ما در محل تصادفات فقط گرفتار کم‌بودن جریمه‌ها یا نواقص جاده‌ها و خودرو‌های غیرفنی نیستیم، اصل مطلب در این است که خیلی زود و سریع و ناگهانی چند ده‌میلیون خودروی سبک و سنگین در جاده‌ها روان شد و با آنکه می‌طلبید که بیشترین کار انسانی و فرهنگی انجام شود و قوانین فرهنگ‌ساز و فرهنگ‌های قانون‌ساز به جای قوانین جریمه‌ساز و جریمه‌های بی‌تفاوت‌ساز یا لجبازساز داشته باشیم، و کار را بسیار جدی بگیریم و پیوسته و مستمر مرگ جاده‌ها را در خارج از جاده‌ها و در اندیشه‌ها دنبال کنیم، چنین نکردیم.